Βόμβα...καθόλου αστείο

Ο ήχος ήρθε πρώτος. Μετά η αίσθηση πως το σπίτι μετακινήθηκε. Κλάσματα μετά, ο κρότος από τα τζάμια που σπάγαν...

Μια ματιά γύρω, οκ δεν είναι σεισμός, δεν έπεσε το σπίτι, γιατί πονάνε τα αυτιά μου, μα τι έγινε? Έκπληξη. Συνειδητοποίηση. Ανοιχτό στόμα.
Και μετά έλεγχος και απολογισμός. Ζω? Χτύπησα?
Αγωνία: Χτύπησε κανείς άλλος? Να βγω να δω αν χρειάζεται κανείς βοήθεια!

5 λεπτά πριν την έκρηξη είχα βγει να δω γιατί φώναζε τόσο η αστυνομία προσπαθώντας να αποκλείσει το δρόμο. Υπέθεσα μια ακόμη διαδήλωση ή μεταφορά κρατουμένου, αλλά πρώτη φορά φωνάζανε τόσο δυνατά. Φωνάζανε και οι οδηγοί που τους χάλαγαν την διαδρομή, καθυστερούσαν και αρνιόντουσαν να γυρίσουν πίσω (ηλιθιωδώς τελικά), κάναν τα γνωστά που κάνουμε όλοι "μα χωράω", "μα θα περάσω γρήγορα", "μα θα σας δείξω εγώ".
Ξαναμπήκα μέσα αδιάφορα.

Ο ήχος στο βίντεο ούτε στο νυχάκι δε φτάνει του πραγματικού κρότου που ακούστηκε:

2 λεπτά μετά την έκρηξη ήμουνα έξω. Σπασμένα τζάμια παντού, ξύλα και τσιμέντα σκορπισμένα. Οι συναγερμοί να ουρλιάζουν. Τα καλά νέα ήρθαν γρήγορα: δεν είχε χτυπήσει κανείς σοβαρά. Ανακούφιση!

Ευτυχώς που η αστυνομία πρόλαβε να διακόψει την κίνηση στον ελάχιστο χρόνο που είχε. Ευτυχώς που είχε ειδοποιηθεί.
Ζημιές, σε σπίτια όχι και τόσο πλούσια, κρίμα. Ευτυχία που δεν χτύπησε κανείς.
Νεύρα. Νεύρα για αυτούς που βάλανε τη βόμβα, τόσο μεγάλη, μέσα σε κατοικημένη περιοχή, κοντά σε σπίτια ανθρώπων που ποιος ξέρει αν αύριο θα έχουν να πληρώσουν τις ζημιές, κοντά σε ανθρώπους που θα μπορούσαν να είχαν χτυπήσει ή ακόμη χειρότερα...

Μόνο βεγγαλικά την επόμενη φορά παρακαλώ.

Περισσότερα:
Δέκα κιλών η βόμβα ισχύος