Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

"Μαργαριτάρια" του State Department


Κι εμείς αγαπήσαμε αλλά δεν κάναμε έτσι.

Many Bulgarians do not view the Macedonian language as distinct from Bulgarian; many Serbians dismiss the independence of the Macedonian Orthodox Church; and—most CONTENTIOUS of all—Greece objects to the country’s name.
Κακά παιδιά αυτοί οι Έλληνες, φωνάζουν πιο πολύ από τους άλλους. Και μην ξεχνάμε ότι και οι Αλβανοί θεωρούν ότι τα Σκόπια τους φάγανε εδάφη.
So many adjacent countries are opposing various aspects of this created country-entity, are they ALL wrong?

Strategic Partnership
Since Macedonia’s independence in 1991, the United States and Macedonia have had a strong bilateral relationship. Macedonia has been a steadfast security partner, sending soldiers to Iraq and Afghanistan. Many of them have received medals for their distinguished service in both theaters.
The United States has provided more than a billion dollars to support Macedonia’s transition to a free-market democracy, build civil society and aid progress toward full Euro-Atlantic integration. The assistance has mostly focused on stimulating economic development, improving education, modernizing the military and strengthening rule of law.
More than 1,000 Macedonians have attended training, exchange or study programs in the United States in the last 18 years. Several hundred of them celebrated the partnership at a November 2009 alumni reception. Together, Macedonia and the United States are cultivating the leaders of today and tomorrow.
Another aspect of bilateral cooperation is working to preserve Macedonia’s rich cultural heritage.(...)Recently, the embassy also received a large grant to team with the Macedonian Ministry of Culture (...).

Ώρε χρήμαααα!
American citizens are paying BILLIONS to sustain a created country far far away, that was not in any sort of dire need. No hunger or diseases or any humanitarian reason whatsoever to spend SO MUCH AMERICAN MONEY. I stress this as I believe American people would mind a lot less to provide for poor, starving and suffering peoples but do they want to do the same where is NO need except maintaining a conflict fear factor (for the nearby countries) somewhere far away from USA?

Εντύπωση έκανε στο μυαλουδάκι μου το κείμενο αλλά και τα στοιχεία περί συνεργατών.
Import partners: Germany, Bulgaria, GREECE
Export partners: Germany, Srbia, Montenegro, GREECE
ΑΑΑΑΑαααα τώρα κατάλαβα! Θα τους κατακτήσουμε ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ! Άντε βρε κι ανησυχούσα, όλα τα έχουν υπό έλεγχο οι πολιτικοί και οι μεγαλοεταιρείες "μας"!


Πηγές:
Το τεύχος σε pdf
http://www.hellasontheweb.org/2009-05-25-15-24-30/2009-07-04-17-37-26/548-us-state-magazine-qq
http://gianniotis.blogspot.com/2010/04/blog-post_7644.html

4 σχόλια:

Wroskopos είπε...

"Θα τους κατακτήσουμε ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ!"

χεχε τρομερή ειρωνεία

FarFromHere είπε...

=]

negentropist είπε...

Χμ ... Υπάρχει μία υπέρτερη σκέψη, που δυστυχώς δεν αγγίζει τα διαμορφωμένα με "φίλτρα" μυαλά της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων.

Όποιος αγαπάει πραγματικά ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, κατανοεί ότι η ρίζα του κακού είναι η διαίρεση κάθε μορφής: εθνικιστική, γεωγραφική, γλωσσική, θρησκευτική, ιδεολογική, ατομική, συλλογική ... εγώ/εμείς και όχι οι άλλοι !

Η διαίρεση σε όλες τις μορφές της φέρνει σύγκρουση και πόνο. Ας ελαχιστοποιήσουμε λοιπόν τις διαμάχες, κατανοώντας ότι η ρίζα του κακού είναι οι κάθε λογής διαιρέσεις ... οι κάθε λογής ανθρωπογενείς "-ισμοί". Αυτή η συνειδητοποίηση, ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να κάνουμε τη ζωή μας κάπως πιό ανεκτή.

Χαιρετώ με κάτι όμορφο (νομίζω):

Stars Fell On Alabama

:)

FarFromHere είπε...

Bρίσκω πάντοτε πολύ τρυφερές τις ρομαντικές φιλοσοφικές ανατάσεις του πνεύματος. Οι ιδέες είναι σαν παιδιά. Τρυφερά αγνά και ικανά για μεγάλο κακό.
Αυτά τα παιδιά πρέπει να τα παίρνουμε αγαπημένα από το χέρι και να τα προστατεύουμε από τις κακοτοπιές που δεν μπορούν να αντιληφθούν.

Δεν είμαι της άποψης του "πέτα το παιδί-ιδέα στη θάλασσα και θα κολυμπήσει". Είμαι της άποψης του να εξηγήσω στο παιδί όσα ξέρω για τη θάλασσα, να του αφήσω το περιθώριο ότι εκείνο, ίσως μάθει ακόμα περισσότερα. Μετά να του δείξω πως να κολυμπάει και να το εξοικειώσω σιγά σιγά με το νερό. Με μέτρο και υπομονή.
Θα του επιστήσω την προσοχή στους κινδύνους που ελοχεύουν, ώστε να είναι προετοιμασμένο καλού κακού.
Αν είναι να κολυμπήσουμε σε βράχια, θα το πάρω να πάμε σε άλλη παραλία, ή θα είμαι σε εγρήγορση να το βουτήξω από το σβέρκο πίσω στην ασφάλεια.
Εγώ το αγαπάω ουσιαστικά (με ουσία) αυτό το παιδί. Κι έτσι δε προσεγγίζω το θέμα ως "θα το πετάξω μέσα, ε θα βουλιάξει λίγο (ίσως κι εντελώς) αλλά να δεις κάτι απλωτές που θα κάνει αν δεν πνιγεί!!!"

Αυτό που προτείνεις θέλει μέτρο και χρόνο, τρόπο και υπομονή. Εκτός αν δε σε νοιάζει πόσοι θα πνιγούν στην προσπάθεια πραγμάτωσης αυτού του ιδανικού.
Εμένα, με νοιάζει. ;)