Δεν είμαστε πολλοί πλέον.
Το Διογένειο φανάρι χρησιμεύει στις μέρες μας για να βρεις Έλληνα. Κάποιο βράδυ έκατσα σε μια μεγάλη και κεντρική πλατεία και κοίταγα γύρω μου. Ήταν 11 το βράδυ και υπήρχαν μητέρες με παιδιά, μεσήλικες σε παρέες, κάτι λίγοι πιτσιρικάδες, κόσμος πολύς. Με κοίταγαν περίεργα και με το ίδιο - υποθέτω - σκοτεινιασμένο βλέμμα που τους κοίταγα κι εγώ.
Πέρα από εμένα, δεν υπήρχε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ Έλληνας. Μόνο στη στάση των λεωφορείων θα έβλεπες κανά δυο. Δεν ξέρω αν μελαγχόλησα ή αν τρόμαξα στη συνειδητοποίηση πως είμαι πλέον μειονότητα στην ίδια μου τη χώρα.
Τα βγάλαμε πέρα τόσες χιλιετίες. Μήπως όμως έχει φτάσει η ώρα να περάσουμε κι εμείς στους μύθους της ιστορίας? "Κάποτε υπήρχαν Αζτέκοι, Χαλδαίοι και Έλληνες". Μπορεί να ήρθε ο καιρός μας κι εμάς...Να εξαφανιστούμε, να αφήσουμε μόνο ένα μύθο στην παγκόσμια ιστορία.
Δεν πειράζει, πάντα λίγοι είμασταν. ΟΥΚ ΕΝ ΤΩ ΠΟΛΛΩ ΤΟ ΕΥ.
Οι καλύτεροι από εμάς ήταν αυτοί που πάλεψαν για το καλύτερο, το ανώτερο και τόσο συχνά το κάνανε κόντρα στη λογική, άμυαλα ίσως κι ενάντια στις πιθανότητες. Ρομαντικοί αυτόχειρες του ιδανικού υπήρξαμε πάντα.
Αν είναι να περάσουμε στη λήθη της ιστορίας, ας το κάνουμε όπως κάναμε και όλα τα άλλα. Με μαγκιά.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Kι εγώ πολύ το φοβάμαι...
Ωραία το θέτεις το θέμα.
Τα έθνη καταρρέουν ή ευδοκιμούν ανάλογα με το αν η ποίηση, η ζωγραφική και η μουσική τους καταρρέουν ή ευδοκιμούν -William Blake
Μια προφητεία ενός εκ των κορυφαίων ρομαντικών...
Συμφωνώ και κάτι πρέπει να κάνουμε για αυτό. Ξεκινώντας από το κεφάλι (κυβερνητικές δομές και δυνατότητες), περνώντας .........
Αυτό μου φαίνεται θα το κάνω κειμενάκι ολόκληρο, δε χωράει στα σχόλια! :)
Δημοσίευση σχολίου